پرسه میزنم در شب های بی کسیم.
گریه میکنم در سالهای بی کسیم .
قورت میدهم بغض های در هم فشرده را
بغض های پراز ترس و دل آشوب را
پرسه میزنم در حسادت و رؤیاها.
حرص میخورم از بعضی آرزوهام
خیلی خسته أم
انقدر بغض کردم
آنقدر صبر کردم
خوب نشد این حالم
تنها شده این ذاتم .. هرچقدر شلوغ باشد اینجا
بازهم تنهایم
باعثش همان ها هستند
که روزی دلم را محکم کردند
باعثش همان آنان أند که گمان میکردم
تا زنده هستند تنها نیستم
نمیدانستم حاصل ِ این حالم
حاصلِ تنهاییم
دلیلش آنانند
همان هایی که دوسشان میداشتم
به دلم غم دادند
به روحم تنهایی..
به دلم زخم زدند
به گلویم بغض ها ...
دلم از خودم خونین است
قسمتم تنهاییست
دلم خونین است
که شدم تنها. بغض ها دارم تا جان در این جسم دارم.